اصول هایپرترمیا

هایپرترمیا یک اصطلاح عام است و تمامی روش های گرما درمانی را در بر می گیرد. در این روش ها، دمای بافت سرطانی و یا کل بدن تا محدوده­ ° C 43-41 با بهره گرفتن از انرژی الکترومغناطیسی دریک دوره­ زمانی تعریف شده بالا برده می‌شود. این عمل موجب آسیب زدن به سلول های سرطانی و از بین بردن آن­ها می شود. بالاتر از این محدوده­ دمایی، گرما علاوه بر اثرگذاری مستقیم بر روی سلول­های سرطانی، روی سلول های عادی هم اثر گذاشته و موجب از بین رفتن سلول های سالم می­گردد که به آن تخریب حرارتی می گویند. نوع دیگری از درمان که با بهره گرفتن از دمای زیر° C50- صورت می گیرد، کرایوسرجری  نامیده می شود.

هایپرترمیا باعث ایجاد تغییرات نامحسوسی در فیزیولوژی بافت می­ شود. افزایش درجه حرارت با توجه به تغییرات هایپرترمیا، روند طبیعی تومور را تغییر داده و از این رو تمرکز اکسیژن در آن منطقه را زیاد می کند (فرانکنا ،2010 ). اکسیژن بافت شدیدا به نفوذپذیری (پرفیوژن) خون مرتبط است که توسط هایپرترمیا تغییر می یابد.

همچنین، افزایش درجه حرارت ممکن است باعث کم شدن سرعت و یا حتی جلوگیری از همانندسازی DNA و یا مانع مکانیسم های ترمیم و بازسازی سلولی شود و پروتئین های طبیعی یا ماهیت چیزی را عوض کند (کراوزیک،2011 ). لنفوسیت ها، که به تعداد زیادی در خون و همچنین بین سلول های بدن وجود دارند در دمای بالاتر اثرگذاری بیشتری خواهند داشت.

اثرات هایپرترمیا بر روی سرطان پیچیده است. همه­ی این وقایع به طور قابل توجهی می- تواند توانایی سلول تومور به تقسیم شدن را کم کرده و در نهایت منجر به انقباض تومور شود. در حقیقت، تخریب بافت ناشی از هایپرترمیا در دو فاز مجزا رخ می دهد؛ فاز اولیه، تخریب ناشی از حرارت مستقیم است که عمدتا توسط کل انرژی اعمال شده به تومور، ساختار تومور و محیط اطراف آن تعیین می شود. فاز دوم، تخریب غیر مستقیم است که به ایجاد پیشرفت تخریب در بافت منجر می شود. اثرات حرارت در افزایش دمای بافت، به میزان کل انرژی حرارتی اعمال شده، نرخ دفع حرارت و حساسیت حرارتی بافت بستگی دارد. علاوه بر این، شکل، نوع و اندازه­ بافت و یکنواختی توزیع دما می ­تواند بر تخریب عناصر سلولی تاثیر بگذارد.

هایپرترمیا به چند روش استفاده می شود که رایج ترین روش، هایپرترمیای محلی با بهره گرفتن از انرژی الکترومغناطیسی برای گرم کردن تومور است که این تومور ممکن است در نقاط مختلف بدن قرار داشته باشد. هایپرترمیای محلی در درجه اول برای سرطان سینه، تومورهای پیشرفته لگن و … و در درجه دوم برای گره های لنفاوی سطحی، پروستات، و بافت های پوستی یا زیر پوستی استفاده می شود.

به طور کلی از هایپرترمیا می توان برای درمان سرطان در تمامی مراحل استفاده نمود؛ هرچند در حال حاضر استفاده ی اصلی از آن برای تومورهای جامد پیشرفته که به سختی قابل درمان بوده و یا غیر قابل جراحی هستند و یا مواردی که روش های متداول درمان (جراحی، شیمی درمانی، پرتو درمانی) به احتمال بسیار زیاد موفقیت آمیز نبوده و ناکافی باشد، استفاده می شود.

امروزه، هایپرترمیا تقریبا با دیگر اشکال درمان سرطان مورد استفاده قرار می گیرد و امکان همکاری با درمان­های معمولی را فراهم می کند؛ به عبارت دیگر از هایپرترمیا به عنوان یک مکمل برای درمان سرطان استفاده می­ شود. تومورهایی که اسید دئوکسی ریبونوکلئیک (DNA) را به منظور آماده سازی برای تقسیم استفاده می کنند و آنهایی که خودشان اسیدی هستند و اکسیژن کمی دارند، مقاومت بیشتری در برابر تابش امواج  الکترومغناطیسی از خود نشان می دهند (دهرست،2005).

بنابراین، هایپرترمیا می تواند سلول های سرطانی را نسبت به تابش حساس­تر کند  و برای سلول های سرطانی که تابش درمورد آنها کاربرد چندانی ندارد، مفید باشد. در مواردی که PH بافت سرطانی کم است، ترکیبی از شیمی درمانی و هایپرترمیا مناسب است.

cryosurgery

Franckena

Krawczyk

Dewhirst