:
اجتماعی شدن از مفاهیم اصلی جامعه شناسی واز كاركرد های خانواده است با تحقق فرایند اجتماعی شدن فرد هویت یا من،اجتماعی می یابد بنابراین نظر به اهمیتی كه اجتماعی شدن در هویت فردی واجتماعی نوجوان دارد محققان همواره سبك های اجتماعی كردن از سوی والدین را مورد مطالعه قرار می دهند.جامعه شناسان بر این باورند كه سرمایه اجتماعی نقش كلیدی در تبیین مسائل اجتماعی دارد.(ظهیری ،1390).
انسان اصالتا موجودی است اجتماعی و جنبه اجتماعی رشد کودک پایه و اساس زندگی انسانی او را تشکیل میدهد. لازمه زندگی اجتماعی، آمادگی روانی، برخورداری از مهارتهای اجتماعی، اعتماد به نفس و قدرت سازگاری اجتماعی است. بدون تردید از نظر اجتماع مهمترین
بعد شخصیت افراد، بعد اجتماعی شخصیت ایشان است و در یک کلام، خانواده، اساسیترین بستر رشد شخصیت مطلوب کودکان است. خانواده، این واحد به ظاهر کوچک اجتماعی، از ارکان عمده و از نهادهای اصلی هر جامعه به شمار میرود. در واقع هر خانواده را باید خشت بنای جامعه و کانون اصلی حفظ سنت و رسوم و ارزشهای والا و مورد احترام و شالوده مستحکم مناسبات پایدار اجتماعی و روابط خویشاوندی، مبدا بروز و ظهور عواطف انسانی و کانون صمیمانه ترین روابط میان افراد و مهد پرورش تفکر و اندیشه و اخلاق و تعالی روح انسانی به حساب آورد.
از یک سو، در بررسی روابط فرد و جامعه چنانکه میدانیم مساله اجتماعی شدن و فرهنگ پذیری، بدون توجه به پرورش اساسی فرد در خانواده و انتقال فرهنگ جامعه به اعضاء و به طور کلی روابط متقابل فرهنگ و شخصیت که خاصه از طریق شکلگیری شخصیت انسانی انجام میپذیرد، جز با ملاحظه ویژگیها و اثرات خانواده به عنوان یک نهاد اجتماعی امکانپذیر نیست.فرآیندی است که از طریق آن کودکان رفتار، مهارتها، انگیزهها، ارزشها، اعتقادها و معیارهایی را که مطلوب و متناسب و مشخصه فرهنگ شان است، میآموزند. افراد و نهادهایی که در این فرآیند شرکت میکنند مانند والدین، خواهران و برادران، تلویزیون و دیگر رسانههای گروهی، هر چند همه این عوامل از طرق مهمی در کودک تاثیر میگذارد، به طور معمول خانواده، مهمترین بخش از محیط کودک است.
به همین دلیل خانواده مهمترین و قویترین عامل اجتماعی کردن کودکان تلقی میشود که در شکل دادن به شخصیت، خصوصیات و انگیزهها نقش کلیدی دارد، رفتار اجتماعی را هدایت میکند و ارزشها، اعتقادها و هنجارهای فرهنگ را منتقل میکند.(همان منبع)