نام دوره پرمین که 43 میلیون سال (294-251 میلیون سال پیش) به طول انجامیده، برای اولین بار توسط Murchison (1841) به رسوبات دریایی اواخر پالئوزوئیک ناحیه پرم (Perm) در شرق روسیه اتلاق گردیده است. این دوره با تغییرات عمده ای در تاریخ زمین همراه بوده، به طوریکه ابرقاره پانگه آ (Pangaea Supercontinent) شروع به اتصال و یکپارچه شدن نموده است. آب و هوا به طور واضحی تغییر یافته و پدیده یخچالی شدن نیمکره جنوبی که از کربونیفر میانی آغاز شده بود، در پرمین میانی به اتمام رسید (Chumakov & Zharkov, 2002; Kidder & Worsley, 2004, 2010;  Korte et al., 2005). همچنین در این بازه زمانی شرایط مناسب رشد و گسترش برای گیاهان و جانوران فراهم آمد، به طوریکه در پرمین پیشین- میانی نرخ انقراض بسیار کاهش یافته و حیات برای اولین بار شاهد تکامل اولین جانوران بزرگ خشکی زی و گسترش پوشش گیاهی بوده است. در مقابل، در انتهای پرمین میانی (گوادلوپین) پدیده انقراض، ساکنین دریاهای کم عمق استوایی را در برگرفته و در پایان پرمین انقراض بسیار وسیع تری رخ داده است، به طوریکه آن را بزرگترین پدیده انقراض تاریخ زمین می دانند (Wignall, 2005; Schubert & Bottjer, 1992; Lehrmann, 1999; Sano & Nakashima, 1997; Kershaw et al., 2002; Lehrmann et al., 2003; Payne et al., 2004; Groves & Calner, 2004; Wang et al., 2005; Erwin, 2006).

در سال 1834، زمین شناس آلمانی (Frederich August von Alberti) نام تریاس را برای نهشته هایی که برای اولین بار در آلمان و تحت

 عنوان سازندهای Bunter، Muschelkalk و Keuper شناخته شده بود، انتخاب کرد. امروزه نهشته های مربوط به تریاس (251-200 میلیون سال پیش) از سراسر جهان گزارش شده است و این رسوبات که حداکثر ضخامتی معادل 9 کیلومتر دارند، به طور عمده شامل نهشته های کربناته کم عمق و لایه های آواری قرمز رنگ غیردریایی به همراه درصد بسیار کمی (2-1%) سنگ های آتشفشانی می باشند. در آغاز این دوره با توجه به تشکیل پانگه آ، سطح آب دریاها نسبتاً پایین بوده (global low stand) و نهشته های دریایی تریاس به تتیس محدود می شده اند (Lucas, 2000; Lucas & Orchard, 2005).

در ایران، طی پرمین پسین و در نتیجه بسته شدن پالئوتتیس، در محل برخورد تنها یک فرورفتگی (تراف) باقی می ماند که در این فرورفتگی، نهشته های پرمین- تریاس به صورت پیوسته و همراه با رسوبگذاری دیده می شوند. این فرورفتگی که دارای روند شمال غربی- جنوب شرقی می باشد، با گسل اصلی زاگرس موازی است و از ناحیه جلفا در شمال غرب تا رشته کوههای همبست در بخش مرکزی ایران ادامه دارد (باغبانی، 1375). یکی از اولین مطالعات جامع توالی های پرمین پسین- تریاس پیشین ایران توسط Teichert et al. (1973) در ناحیه جلفا انجام شده است. همچنین منطقه آباده و نواحی جنوب غربی به وسیله زمین شناسان شرکت نفت ایران- انگلیس در سال های 1936-1935مورد بررسی و نقشه برداری قرار گرفت و نتایج آن در نقشه های 1:250000 ایران به وسیله شرکت نفت بریتانیا در سال 1963 منتشر شد و نهشته های پرمین و تریاس نواحی آباده و همبست نیز برای اولین بار در نقشه ها نشان داده شدند.

نهشته های پرمین- تریاس ایران مرکزی به طور کلی شامل 6 واحد رسوبی زیر می باشد:

• سازند بسم (پرتوآذر، 1374) که معرف واحدهای آواری پیشرونده پرمین به سن آسلین (Asselian) است.
• سازند وژنان (باغبانی، 1369) که معرف نهشته های آواری آسلین- ساکمارین (Sakmarian) می باشد.
• سازند سورمق (Taraz, 1969; 1974) که معرف نهشته های کربناته ساکمارین- گوادلوپین است.
• سازند آباده (Taraz, 1974) که معرف نهشته های کربناته- آواری جلفین پیشین است.
• سازند همبست (Taraz, 1974) که معرف نهشته های کربناته با میان لایه های آواری جلفین پسین- دوراشامین می باشد.
• نهشته های معادل سازند الیکا به سن تریاس پیشین که شامل رسوبات کربناته با میان لایه هایی از نهشته های آواری نظیر شیل می باشد.

در واقع در این مطالعه سعی بر این است که با تعیین نوع واحدهای سنگ شناسی توالی های مورد مطالعه، فسیل شناسی موجود در توالی های مورد مطالعه و انجام بیوزوناسیون این توالی ها، بر اساس داده های فسیلی به شناسایی اختصاصات شیمیایی واحدهای سنگی مورد نظر بپردازیم. در این میان بررسی ارتباط بین جنس واحدهای سنگی مورد نظر با اختصاصات شیمیایی آنها انجام خواهد شد تا بر اساس داده های زیستی و شیمیایی، نوع محیط رسوبی در زمان تشکیل واحدهای سنگی مورد نظر در منطقه تعیین گردد. با انجام این مطالعه منطقه ای دیگر از کمربند شمال غربی- جنوب شرقی تراف مذکور به طور کامل بررسی و شناسایی خواهد شد.

(ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)